کاروان گل

گمانم قلمست

دانـکه انیس و  مـونسِ جـانم قلمســـت 

چـون زنبق ایـن چشم روانم قلمســـت

چـراغ طـبع دل مـن ایـن اسـت  بـلـی!

تابنده گیــی بـازار و جـهانم قلمســـت 

کـرو فــر مـا و اینهـمه سیــم و  زر مـا 

زانــکه گنجُـور ایـن و آنــم قلمســـت

خـورشـید دل مـن از رنـگ  دل تســـت

ایـکه آرامـش و تـاب و  توانم قلمســـت

تعظیم مـــن انــدر  شایستگیی اوســت

چــون راز ِ دلِ پیــر و جـوانم قلمســـت

در انـدیشهء مـن جــانم  و  جهانم تویـی

هـر صبح و شـب خود  مهمانم قلمســـت 

خـوش حـالم کـه  بـا هـمگان تو  را  بینم

سـرمـایهء زرافـشانِ هـمگانم قلمســـت 

یـارم قلمســت و  بلـی یـارم قلمســـت

گوینـده گیــی اینهمه  گـمانم قلمســـت

شاعر: همایون ایماق

دردِ هجر

هنوز خروشان لبهایم در یادم است

«کـه مـی گفتم عاشـق دیرینه ام»

وای برمن!

بردیی از یاد مرا

هنـوز خطـوط دردم نا گفتنیست

دانم که وعده هایت نا سفتنیست

هنوز درگیرآن زلف پریشان تو ام

وای برمن!

بردیی از یاد مرا

خواهـم افتید ز افسون تو یارا

بس که اشک ز مژه چکید مرا

هنـوز دردِ هجـرت نَهمار خسته ام ساخت

این نواخانهء زشت بسیار خسته ام ساخت

بیا مـرا زین نَکبَت  فارغ بکن

من تابِ روزی هجرت نیستم

وای برمن!

بردیی از یاد مرا

هنوزم این دل خسته مواصلتِ تست

زان وعـدهء کـه دادی، بیقرار اوست

ای عشق!  هنوز دلم سازگاری تست

آری زین ملال سخت بیمارم

بیا فارغ بکن از درد

زین دلتنگی سخت می هراسم

وای بر من !

بردیی از یاد مرا

بـیا تـو مزد این را بپرداز

عاشقی را ز سر بکن آغاز

هنوز اشتیاق بر دلم است

«فـری که آندم بینم ترا»

شاعر: همایون ایماق

ادب

ادب  آرامــــــــــشِ روح و روان است

ادب چــون  محــور چــرخ  زمـان است

گــفتا بــا ادب بــاش ای کــه تــوانی

درجـهـان دانـشـت گــوهـر فشان است

ســر بــه هـلاک بــوَّد آنکــه نـدارد ادب

بـه دو عـالم چـو پـست و  بـی زبان است

بـه جهــان مـقبلیسـت گـر  که دارد ادب

خــدا خـوشنود  ز پــیش آن فـلان است

آگــاه سازیــد آنکه نــدارد عــلم و ادب

فرقی نیست از بـهایند همچـو خزان است

آخـر ایـن گنجیسـت کـه رسانــد مـا را

بـه مـقام والای  زنـده گی کـه عیان است

همایون ایماق